We tellen nu echt de dagen af tot 7 augustus. Terwijl ik in The Hub op bezoek ben, is Juliette bij de verloskundige. Het kindje was een stukje ingedaald en heeft zich nu bedacht en is weer aan het ‘opstijgen’. Dat leidt tot vragen bij de verloskundige en dus wordt er voorgesteld nog een echo te doen. Juliette belt mij met dat nieuws. Ik merk dat ik licht ongerust raak. Ik heb geen fiets. Ik wil wel een fiets. Ik leen een fiets. Ik heb haast. Wiens fiets? Snel graag. Ja dank je. Dan cross ik door de stad, automobisten zijn wat gewend in Rotterdam, maar dit slaat misschien wat door.
Waarom stijgt een kind op? Vleesbomen, verdwaalde placenta’s en waterhoofden spoken door mijn hoofd. Tien minuten later blijkt dat allemaal onterecht. Even een echo. Nee hoor, ziet er allemaal goed uit. Tsja, dat doet een kindje wel eens…
Ik weet niet of het een voorzienende geest is die mij alvast wil waarschuwen voor de escapades van ons kind, maar ik heb alvast een voorproefje beleefd van hoe een kind je hoofd en hart op hol kan brengen…