Het is donderdagavond. Mette is klaar wakker. Twee voedingen en de gebruikelijke boertjes zijn gepasseerd.We zitten samen op de bank en ze kijkt me met haar grote kijkers aan. Ze is nieuwsgierig. Wil ze spelen? Kan een baby van 10 dagen oud al spelen? Wanneer ik mijn duimen in haar handjes voeg, grijpt ze zich stevig vast. Net zo stevig als ze zichzelf soms vastklauwt in mijn borstharen. Pijnlijk en aandoenlijk, maar net niet lekker genoeg om het aandoenlijke te laten overheersen… maar goed, terug naar de bank en mijn duimen in haar knuistjes.
Ik beweeg mijn duimen en doordat ze zich nog meer vastklampt, beweegt ze mee. Haar blikt verklapt interesse. Beeld ik me in… Natuurlijk verbeeld ik me haar doelbewuste handelen dat ik nu beschrijf, maar het is te mooi om niet in woorden vast te leggen. Na enkele tellen trekt Mette met haar rechterhand mijn duim naar haar mond. In een getimede en soepele beweging draait ze mijn duim een kwartslag en heeft ze haar zelfbenoemde speen te pakken. Ze sabbelt er lustig op los!