Het tijdstip voor het fruithapje is ietwat vervroegd. Mette laat al om 06.20 van zich horen deze ochtend, dus vroege fles en ook met het fruithapje is ze er vroeg bij deze ochtend. Twee gepelde partjes mandarijn vermengd met banaan door de knoflookpers. Een prutje dus. Gehesen in de roze plastic slabjurk van oma Tieleman. Een soort draconisch uitgevallen voedselafvanger op lijfsformaat met prachtige bedrukking “Once, I will be a princess”. Met een subtiel klein wit schaaltje en een prachtig ergonomisch blauw lepeltje in twee kleuren is het decor geschetst.
Met beleid dien ik de lepeltjes met prut toe. De eerste gaat direct een opengesperde mond in. Hap, hap, sabbel, smak en daarna weg, of op zijn retour naar buiten. Het varieert en er is nog geen patroon in te ontdekken. Behalve dat het vandaag veelvuldig binnen blijft. Blijkbaar smaakt het, of heeft Mette op zijn zachtst gezegd de smaak te pakken.
Wanneer ik – vol geduld – met mijn lepel een tiende van een kwart seconde halt houdt met het lepeltje voor haar mond, reageert ze als een slang die zijn prooi al minutenlang heeft bespied: vol in de aanval. Kort en gretig: hap, hap, sabbel, smak en daarna weg. Wachtende ogen kijken me dwingend aan: Volgende hap graag. In mijn onnozelheid denk ik de eerste keer nog even dat een disbalans in haar lijf maakt dat ze de lepel wat onbehouwen nadert. Die illusie is al snel verdwenen. In een rap en gezwind tempo verorbert Mette de rest van het schaaltje. Volgende keer dubbele portie met video?