Gisteren was Mette jarig. Vandaag vieren we het. We starten met ontbijt als altijd. Mette eerst de fles en daarna zitten we samen aan tafel. Wanneer Mette ons ziet eten gaat haar mond als vanzelf ook eetbewegingen maken. Het signaal is duidelijk: In mijn mond zit nog niets en dat wil ik wel.
De korst die ze krijgt wordt eerst even bekeken en gaat daarna richting haar mond. Omdat ze al een fles op heeft hoeft ze niet te schrokken en bijt ze stukjes af. Na een paar happen krijg ik ook een hap aangeboden. Ik bedank eerst vriendelijk voor het aanbod, want mijn boterham met abrikozenjam lijkt me lekkerder. Ze blijft aandringen. Als ik dan toch toegeef begeleidt Mette dat spontaan met: “hap”.