Vandaag eten we nasi. Dat is logistiek vanaf de lepel of de vork nog een hele klus om van ‘t bord in ‘t bekkie te krijgen. De grond ligt dan ook in no time bezaaid met wat zojuist nog in de pan zat. Zonder lepel of vork vinden de stukjes gebakken ei – die op postzegelformaat goed te herkennen zijn – gretig aftrek. Wanneer ik benoem dat het ei is en van de kip komt wijst Mette resoluut op haar placemat. Daar duiden we al weken achtereen het verschil tussen haan, kip en kuiken. En met resultaat. Zo blijkt nu.