Deze week stond ik het teken van bultjes. En vanaf vanmiddag in het teken van de Bult.
Donderdag dachten we even aan de mazelen, maar de vier bultjes met een klein kopje lijken toch vooral het resultaat van de eerste zomerse zuigers van muggen. We zoeken snel de klamboe weer op en Mette krabt zich af en toe open aan de jeukende rode schijven op haar hand en hoofd.
Vanochtend in The Hub is het thema uitgebreid tot Bult. En hoe. Nu we terug zijn van de spoedeisende hulp in het Erasmus MC zijn we weer gerust. Dat was om 11.00 uur net even wat minder. Terwijl ik bij de voordeur van The Hub nog een tas goed inpak, rolt Mette met driewieler en al van de trap af. Ze komt ongelukkig terecht en ongenadig hard in aanraking met de treden van de marmeren trap.
Hard gillend groeit er in luttele seconden een enorm ei op haar voorhoofd, net boven de brug van haar neus. Ik schrik, ben nog wel zo helder dat we koelen, maar de pijn is zo erg, dat Mette die koude doek afslaat en alleen maar harder gaat huilen. De speen helpt maar een beetje tegen de pijn. De grote bult maakt me ongerust en ik vraag bij de buren Burger om ijs. Fons is zo vriendelijk ons bij het zien van de grote bult even naar de spoedeisende hulp in het Erasmus MC te rijden. Ik grits nog net het konijn mee en zittend op de achterbank van de Lexus suft Mette met speen en konijn weg, moe van het harde huilen.
In het ziekenhuis aangekomen worden na een eerste check doorgestuurd naar de afdeling acute hulp voor kinderen. Daar zijn eerste checks van ogen, pols en bloeddruk goed. Dan begint het wachten op de kinderarts en met Dora op de DVD (de service en doelgroepgerichtheid van het EMC is super te noemen!) valt Mette in slaap. Ondertussen is Juliette ook gearriveerd en wachten we samen op de kinderarts, de neuroloog en mogen we na wat testjes die Mette wat suf en vermoeid doorloopt, uiteindelijk om 14.15 uur naar huis met een wekadvies voor de komende nacht.
We komen opgelucht thuis. Mette ziet haar eigen bult in de spiegel van de lift en vindt dat nog maar niks. Even later met een tubetje zalf is het al wat interessanter geworden. Vooralsnog lijkt het ‘eind goed, al goed’ te zijn.