Vandaag belt het meisje van de Prénatal. Onze Bugaboo is gearriveerd. In de plint van het WTC bevindt zich een waar paradijs aan zinloze kleurrijke, zoetgevooisde, knuffelbare en zorgvuldig in leeftijdsbehoefte gerangschikte attributen. Ze leiden volgens mij voornamelijk af van waar het om gaat: het opvoeden van een kind. Materialisme in optima forma grijnst me aan wanneer ik een plastic bakje spot waarin je een pakje met papieren zakdoekjes kunt bewaren. In negen fleurige kleuren. Mijn God!
Terwijl een goedgekapte verkoopster haar nukkige humeur botviert op een gewillige collega, is mijn bestelbon niet terug te vinden in de blauwe map. Toch wordt even later een grote zware kartonnen doos vanachter uit de winkel naar voren gezeuld. Wanneer ik een voorzichtige poging doe om te polsen of ze als service dit multipurposevehicle in elkaar willen zetten, stuiven er vantussen de rekken en etalage plotseling vier verkoopsters tevoorschijn. Het is hun specialiteit, dus ja hoor, dat doen ze graag. Ik ben verbaasd en tegelijkertijd raak ik nieuwsgierig naar hoe Bugaboo meisjes aan de techniek heeft gekregen. Acht gewillige handen hebben de kar in 2 minuut 23 in elkaar. De miljoenen STER gelden en SIRE campagnes hebben hier geholpen: Deze meiden zijn op hun toekomst voorbereid… maar of ze dat nu bedoelden in die campagnes…
Uiteindelijk loop ik met een vrolijk blauw gekleurde en erg flexibele Bugaboo de winkel uit. Voor het eerst achter mijn kinderwagen aan. Die leeg is… dat voelt raar. En ook alvast trots.
Het loopt anders op straat. Een roltrap gaat langzamer, de lift is noodzakelijk, mij blik gaat automatisch naar daar waar het hoofdje hoort te liggen. Ik loop in een nieuwe rol. Die van vader. Het gaat steeds meer wennen! En ik kijk uit naar een gevulde wagen. Nog 94 dagen!