Mette is sinds donderdag ziek en het is nu zondag. De vrijdag is om de 3 minuten gevuld met de tekst “Ik heb een snottebel”. Gistermiddag leek het wat te verbeteren, maar vannacht hebben we met grote regelmaat zakdoeken, draagknuffels, beetje water, zalf voor de neus en bemoedigende teksten aangedragen aan haar bedje. Wanneer we deze ochtend wakker worden, voel ik me vermoeider dan me lief is. Het vooruitzicht dat dit soort nachten er spoedig meer zullen zijn, maakt me nog meer moe.
Vandaag hebben we het wat rustiger omdat Mette twee lange slaapjes doet en werkelijk bijna te moe is om te eten of op schoot te zitten. Met het geven van aandacht en zakdoekjes vullen we tijd daartussen op!
En ja natuurlijk: ik verheug me ook op de komst van onze zoon.