Het is Hemelvaartsdag vandaag en na het ontbijt in Deventer reizen we naar Hasselt om bij Robert en Erna te gaan genieten van de prachtige omgeving. Hoewel de lucht wat dreigt, is het plan om te gaan varen snel genomen. Mette heeft weinig oog voor de prachtige wieden waar we doorheen varen. Al snel mag ze letterlijk onder zeil en in het vooronder slaapt ze als een roos in het donker: het gebrom van de motor, het gekabbel van het water en de lichte deining maken er een lange tocht door dromenland van!
Zodra we een paar uur later weer aan wal zijn, ligt Mette in huis op de grond te spelen met blokjes en een bal. Bo, de golden retriever van Erna en Robert is eerder vandaag al aan een nieuwsgierige blik onderworpen en op afstand vol respect bekeken. Nu hij doodgemoedereerd aan komt lopen schrikt Mette. En ze is bang. Een nieuwe kreet die we nog niet eerder gehoord hebben schreeuwt om alarm, hoge nood en hulp en onderstreept haar hulpeloosheid, op zo’n 25 cm van de neus van Bo.
Wanneer we toeschieten en haar oppakken, duurt het langer dan normaal voordat ze bedaard is. Bo loopt – zich van geen kwaad bewust – nog rustig rond en wordt geen moment uit het oog verloren. Zo’n tien minuten later zoeken we samen, Mette veilig op mijn arm, Bo opnieuw op. Spelend met een hand en hem grommend door de nek strelend, kan er een lachje af bij Mette. Gepaste afstand is wel vereist!
Afstand houden klinkt bekend. Imke heeft er ook nog steeds moeite mee. Het begint natuurlijk met het op waarde schatten van de ander. Ik denk dat Bo het zal waarderen als hij wordt erkend als een echte labrador. 😉