Iedere ochtend, zo rond de klok van 7 laat Mette ook in Toscane weten dat ze zin heeft in de dag. We beginnen met een moment in het grote bed. Daar waar ze weken geleden dan nog graag wat bleef liggen en met ons speelde, is het nu vooral zaak om zo snel mogelijk een speeltje te pakken te krijgen dat op de grond gegooid kan worden.
Om aan de rand van het bed te geraken klautert en kruipt ze dan met veel moeite (en wat hulp) over mij heen naar de rand van het bed. Daar begint het spel. Met speeltje (zaklampje, tube, lege fles, speen of beestje) wordt opgeofferd aan het diepe dal naast het bed. Over die gebeurtenis uit ik vol emotie mijn afgrijzen, waarna Mette de rand van het bed tart en ik haar – net voordat ze valt – aan haar middel ondersteboven houd om haar eigenhandig haar speeltje op te laten rapen.
De kracht van dit spel is de lol die in de herhaling zit. Ook na zes, zeven of acht keer ondersteboven gehangen te hebben, vermaakt Mette zich nog steeds uitstekend.