De NEE-fase is aangebroken. Eergisteren was het er plotseling in een stevige uitvoering. De nekspieren zijn goed losgeschud ondertussen want ieder NEE wordt steevast ondersteund met een schudden van het hele hoofd. Op voorstellen als ‘zelf lopen’ of ‘bad’, die normaal met gretigheid ontvangen worden, is het nu resoluut NEE. Zodra Mette dan eenmaal toch in bad zit, of zelf loopt, is het allemaal weer koek en ei.
Gisteravond stonden er zoals gebruikelijk drie borden te wachten op de gedekte tafel. Waar Mette zich normaal met plezier in haar Stokke stoel laat hijsen en zakken waren er nu beengetrappel, gekrijs en obstinaat gewurm van haar hele lijf. Ok. De communicatielessen leren dan dat de regel duidelijk moet zijn en dat er twee keuzes volgen. De wens was duidelijk: eten bij papa op schoot van zijn bord pasta.
De boodschap: Je kunt niet op mijn schoot zitten en eten. Alternatieven in dit geval: Je mag gaan zitten spelen, of je zit in je eigen stoel om te eten. Met “aiten” maakt Mette vanaf mijn schoot duidelijk wat ze wil. Zodra ik ga staan om haar in haar stoel te zetten is dat overduidelijk niet de bedoeling. Dus dan is het alternatief zitten om te spelen. Daar zijgt Mette in gekrijs en uiterste verontwaardiging op haar knieën. Het duurt lang voordat ze weer een beetje bij zinnen is. Wanneer ik haar benader is het opnieuw NAI! Als ik nog even in haar nabijheid blijf zitten, schikt ze zich kort door haar armen naar me uit te reiken. Dan herhaalt het tafereel zich wanneer ze duidelijk maakt dat ze bij me wil zitten aan tafel om te eten.
Pfoe… hier krijgen we nog een lekkere dobber aan!
Succes lieve ouders, je moet die eigenschappen van je dochter eerst in de meest nabije genen zoeken, oma’s en opa’s geven alleen zeer positieve krachten door……jullie doen het uitstekend hoor! Heerlijk mormeltje, test test test..