We staan vanochtend op met een glimlach. Mette is vannacht slechts 1 keer langs geweest. En we zijn er maar 2,5 uur mee bezig geweest. Rationeel gezien moet het dus een dramatische nacht geweest zijn. Relatief gezien is het een nacht waarin we veel hebben kunnen rusten. Onze grenzen verschuiven blijkbaar…
Deze nacht gaat het voeden weer redelijk goed, nadat Mette daar de vorige nacht meer moeite voor moest doen dan ze gewend was. Zonder dat ze een goede boer gelaten heeft (en vaak een stuk of vijf) of haar darmen tot rust gekomen zijn, slaapt ze niet. Hoe hard we ook sussen, wiegen of ‘schudden’, de slaap wil ze niet vatten, sterker nog: haar stembanden worden nog eens stevig getraind. En dat betekent dat een van ons opzit. Deze nacht doen we dat samen en zijn we na 2,5 uur klaar.
