Mette heeft een voorkeurshouding. Op haar rug in bed kijkt ze vooral naar links. Of het ook al een politieke smaak verraadt weten we niet, maar we hopen er heimelijk op. Helma van het consultatiebureau neemt aan de telefoon uitgebreid de tijd om ons gerust te stellen en geeft ook instructies voor een aantal oefeningen en maatregelen die we kunnen treffen. Die zijn niet mals.
Met een handdoek onder haar matrasje om Mette met zachte hand te dwingen meer naar rechts te gaan kijken en het af en toe in andere positie plaatsen in bed en box zijn de methoden nog vriendelijk. Bij mijn thuiskomst gisteravond is de box ondertussen door Juliette ingericht als sportzaal.
Acht keer per dag, en dat is best vaak, leggen we (lees Juliette) haar op haar buik op de bodem van de box. Ze draait dan haar hoofd automatisch naar links. Dan komt het… Wij nemen plaats aan de rechterkant en verleiden haar al koerend en kirrend met bellen en toeters aan de rechterkant. Het ziet er bespottelijk uit, maar in de hoop dat haar nieuwsgierigheid voldoende geprikkeld wordt en dat haar nekspieren dat ook trekken zien we haar worstelen en tobben. Ze schuurt met haar neus over de bodem en het harde katoen en blijft als een droogzwemmende zeeslak kronkelend liggen. We kunnen roepen wat we willen, maar de eerste keren heeft het weinig succes.
Vannacht om half vijf, na een voeding, op het zachtere matras van ons lijken we meer succes te hebben. Tot ze net voor het cruciale punt de handdoek in de ring gooit en besluit in slaap te vallen. Hoe deden de Spartanen dat dan? Morgen weer een dag.