Ik krijg in mijn omgeving regelmatig de vraag hoe het gaat met Mette. Leuk, al die aandacht! Ik vraag mezelf dan ook keer op keer af hoe het eigenlijk met Mette gaat. ‘s Ochtends vertrek ik naar The Hub en einde middag of avond ben ik weer thuis. Juliette rooit het goed met haar. Volgens mij mogen we intens gelukkig zijn met hoe Mette het doet nu. Ze valt ‘s avonds regelmatig uit zichzelf in slaap, ook wanneer we ze wakker in haar bedje leggen.
Wanneer er nog een boer of scheet dwarszit, dan valt ze niet in slaap, en is het al snel huilen. Krampjes vormen een aparte categorie. Daar kan ze echt van overstuur raken. Ze zijn er niet heel vaak, maar als ze er zijn kan ze piepen als een speenvarken. Dat geluid gaat door merg en been en maakt onze onmacht om haar van haar pijn af te helpen schril duidelijk. Deze week had ze een slechte dag met veel kramp en dus veel huilen. Juliette had er haar handen aan vol om ze te troosten en te wiegen. Bij mijn thuiskomst heb ik alvast een voorproefje genomen van de shantalamassage die binnenkort gaat starten. Mette krijst van de pijn en schreeuwt zich schor. Al is het wel bijzonder op te merken dat jij bij een baby die nog niet kan praten ook niet merkt dat ze schor is…
Enfin, na een paar minuutjes masseren zijn er vijf grote scheten ontsnapt en ligt Mette er vredig en uitgeput bij. De dag was vermoeiend. Vanaf dat moment slaapt ze tot haar voeding en vervolgens tot het begin van de nacht. Juliette mag genieten van een avond in relatieve rust.