Samen staan we voor de spiegel. Ik kantel Mette om beurten links- en rechtsom, zodat ze getraind wordt haar nekspieren goed aan te spannen. De oefeningen moeten haar behoeden voor het dragen van een helmpje. We hopen dat het gaat slagen, maar hebben er een hard hoofd in [ja, ik hoor zelf ook de beeldspraak…]
We hebben al vaker zo gestaan en hebben dan via de spiegel oogcontact. Wanneer ik een stap dichterbij de spiegel zet, lijkt ze zichzelf op te merken. En ontstaat er interactie. Ze is verbaasd over wat ze ziet. En strekt haar hand uit. Voorzichtig, want er wordt naar haar hand gegrepen. Als ik nog een stapje naar de spiegel zet schuift haar hand opzij. “Hé, dat is raar. Die andere hand volgt me!” Ze is zichtbaar geïntrigeerd door wat er zich nu afspeelt. We bewegen samen nog wat en ze grijnst. Weer iets nieuws ontdekt!