Vandaag krijgt Mette haar eerste fruithapje. Vitamines zijn niet de issue. Het gaat er volgens de boekjes vooral om dat ze de ervaring krijgt met happen, andere smaken en het van een lepel eten. We hebben een rijpe peer geprakt tot een bakje smurrie. Het smaakt goed, dat staat buiten kijf, want ik heb zelf eerst geproefd: zoet, verfijnd, eerlijk Nederlands fruit in de winter.
Mette heeft er ook zin in, zo gretig als ze op de lepel afstevent die Juliette haar voor houdt. En met wat moeite krijgt Juul het eerste schepje naar binnen. En dan komt er na een korte reis over haar tong ook weer direct uit. Waarom hebben we nog niet door, maar ieder hapje krijgt een identieke behandeling. Mette kijkt er niet vies bij, neemt iedere keer graag opnieuw een hapje, maar de substantie komt er toch ook iedere keer linea recta weer uit. Misschien is er een kleine druppel peervocht binnengebleven, maar veel kan het niet zijn: Vanuit het schaaltje gevuld met peer is er nu een slab gevuld met peersmurrie ontstaan…
Misschien dat banaan beter werkt. Dat proberen we over een paar dagen.