Af en toe denken Juul en ik terug aan de eerste maanden met Mette. Hoe pittig de nachten wel niet waren als we er steeds uit mochten. Er schijnen ouders te zijn, die het eerste jaar minimaal twee keer per nacht op mogen om hun zoon of dochter te troosten. We zijn dankbaar en gelukkig dat onze meid lekker in slaap valt, en ook ‘s ochtends de klok van zevenen respecteert. ‘s Nachts moeten we er nog wel regelmatig kort uit om even te troosten, of een verloren speen te hervinden.
De afgelopen drie dagen presteert Mette het zelfs om van ca 19.00 tot ca 07.00 in alle stilte, met slechts af en toe een piepje, de nachten in diepe slaap te vullen. Het is bijna wennen. Maar het went snel. We zijn steeds beter uitgerust en treffen ‘s ochtends een dikke glimlach wanneer we Mette een goedemorgen wensen.