We doen ons best Mette iedere dag tussen de middag wat lekkers voor te zetten. Na zelf Olvarit en andere potjesdrab geproefd te hebben zijn we er sterk van overtuigd dat er weinig te bedenken is dat haar smaak meer kan verpesten dan die gemarketeerde (vooral dat TEER!) laffe smaakjes. Zuurteregelaars en de vaak ondefinieerbare kleuren versterken dat gevoel.
Daarom vanmiddag: biologische aardappel, dito wortel, geblancheerde tomaat en als toefje biologische sterrekers (Lepidium sativum). Dat laatste ging er afgelopen zaterdag tijdens de lunch als tussendoortje ook verbazingwekkend goed in! De geprakte aardappel, tomaat en wortel vermengen tot een oranje substantie die ze vol enthousiasme en gretige ogen verorberd. Zo af en toe zit er een steeltje sterrekers verstopt op de lepel.
Tot zich dat ene lepeltje aandient, waar bij toeval heel prominent twee steeltjes sterrekers bovenop liggen. Met grote ogen vol verbazing, ontzetting en argwaan wordt de lepel scheel bestudeerd. De mond valt nadrukkelijk nog niet automatisch open. Dat is bij iedere andere lepel wel het geval, maar nu blijven de lippen halverwege hangen. Nadat ik in de lach schiet van het tafereel heft Mette haar schele blik op en blikt me glazig aan. Ik dring nog een keer aan de haar mond gaat open. Zo, daar verdwijnt ie. Het bordje gaat schoon op!