Nee, nee… het duurt waarschijnlijk nog wel 20 jaar voordat Mette het huis uit gaat. Maar gisteren was het wel zover dat ze letterlijk op eigen benen stond. Na een vermoeiende dag op het Steigertje speelt Juliette nog wat met Mette en buiten de box komt ze spelend en met hulp overeind op haar benen voor de spijlen van de box te staan. Ze klauwt haar knuistjes om het hout en staat stabiel. Dat duurt een eeuwigheid, zo lijkt het. 15 seconden is een eeuwigheid! Dan wankelt en bibbert er een been, nog een been en een hand gaat schuiven. Juliette helpt haar weer in de zitstand.
De grijns van het gevoel van zelf staan spreekt boekdelen. Dit was sensatie. Ik ben geroerd als ik ze even later hetzelfde nog een keer zie doen. Dit smaakt naar meer.
Knappe meid hoor! De grijns van deze stoere aktie zie ik weer helemaal voor me bij Michel en Juliette toen zij klein waren! Goed zo Mette, je wereld wordt steeds groter, oma geniet van al die leuke verhaaltjes die papa over je schrijft!