Deze zonnige lentedag leent zich uitstekend om bij oma en opa Diepenveen de tuin te verkennen. Mette neemt opa op sleeptouw door de tuin, het bos en rondom de vijver. Wanneer we stil genoeg zijn terwijl we de vijver benaderen, blijven de kikkers op de rand zitten. Ook voelen ze zich veilig genoeg op de eilandjes van mos en riet.
Mette zit op mijn arm terwijl we dichterbij komen en aan onze tred en mijn ssst voelt ze aan dat we stil moeten zijn. Ook haar vinger sluit haar mond en een zacht ssst ontglipt haar lippen. Dichterbij gekomen wijs ik de kikkers aan. Enkelen wachten hun ontdekking niet af en springen zelf met een plons in het ruime sop. Ze aanschouwt het met verwondering. De kikkers die haar leven tot nu toe toch vooral vanaf papier binnendrongen, blijken ook in het echt te bestaan. Ik zet haar neer en aan de hand van opa verkent ze de kant.
Zodra Mette zelf een kikker ontwaart is ze resoluut: Pakken! Wanneer ik dat commando niet snel genoeg opvolg zet ze zelf een stap dichterbij naar de vijver. Opa spettert met een hand wat water richting de kikker die daar geen kwek of kwaak op zegt. Natuurlijk wil Mette ook spetteren. Even later verdwijnt de kikker alsnog onder water.
We gaan verder op onderzoek uit in de tuin!