Vandaag komt Mette op een onbewaakt ogenblik in contact met het kokende water dat Juliette zojuist inschonk. Een grote uithaal van huilen stuwt onze adrenaline tot kokende hoogte en luttele seconden later houden we een luid krijsend meisje onder de campingkraan naast ons veldje.
In de onzekerheid of het inderdaad haar handen waren, of misschien toch een voet of been, checken we Mette zo goed en zo kwaad als het kan. De communicatie die tot stand komt bestaat vooral uit luid gekrijs, zo achteraf lijkt, vooral gebaseerd op de ongevraagd koude handdouche en onze ongetwijfeld wat geschrokken en gestreste stemming.
Wat minuten later is de handdouche vervangen door het spelen met konijn en handdoek in een bak met water. We kunnen geen blaren of rode plekken ontdekken. Wel een verse blauwe plek op haar knie en scheenbeen, die misschien door de consternatie is ontstaan.
Wanneer ik Mette even later ontdoe van haar natte kleren en we in de zon op een matje ravotten slaken Juul en ik een zucht van verlichting.