Iedere ochtend komt de vraag opnieuw en er klinkt een hoop in door die wat zorgen baart: “Niet naar het Steigertje?” De stem van Mette verklapt dat ze liever thuis bij papa of mama wil blijven. Hoewel we haar iedere middag ophalen en dan horen dat ze het erg naar haar zin heeft gehad, blijft dit ochtendritueel zeer doen.
Vanochtend lijkt ze haar onvrede met haar dagbesteding te willen uiten in dwarsheid. Van alles wat we normaal doen wil ze nu een alternatief of het tegenovergestelde. Niet zitten op haar billen, maar op haar knieen. De knuffel op tafel, in plaats van op bed. Haar gestampte muisjes niet op haar brood, maar er naast. Niet zitten op haar eigen stoel, maar bij papa op schoot.
Wanneer ik haar vervolgens aanbiedt om even op mijn arm een knuffel te krijgen, is dat een variant die wel gehoor vindt. Daarna lijkt de bui overgewaaid en neem ik vroeg afscheid om te gaan werken. Een kus mag, maar zwaaien zit er even niet in vanochtend.