Mette heeft artistieke wenskaarten gemaakt en het Steigertje heeft ze vermenigvuldigd voor het goede doel. Ze hebben even op zich laten wachten en nu is het zover. Nog net voor Oud en Nieuw kunnen ze op de post. De postzegels zijn met verve geplakt en nu maak ik Mette duidelijk dat we de kaarten zo gaan posten, zodat ze bij opa en oma en de andere familie aan gaan komen.
Dan knapt er iets: “Nee, dat wil ik niet, dan raak ik de kaarten kwijt.” De lift wordt gevuld met klaaglijk gehuil en onderweg naar de brievenbus blijft Mette erg in deze emotie hangen. Ik poog de relativiteit te duiden door aan te geven dat we opa en oma kunnen vragen om de kaart dan weer terug te geven, nadat zij hem gezien hebben. Het blijft NEE. Bij de brievenbus aangekomen wil Mette er twee zelf houden. De rest kan met PostNL mee.