Om Mette wat te stimuleren om haar eigen jas een plekje te geven en niet te laten slingeren krijgt ze eigen haakjes bij de kapstok. Die gaan we deze ochtend maken. We hebben haakjes, pluggen, schroeven, de ‘schroever’, en de boormachine verzameld voor de klus.
Bij het zien van de boormachine wordt er eerst even gecheckt hoeveel lawaai die gaat maken, want daar heeft ze het niet zo op. Maar eerst nog de streepjes op de muur. Die wil ze zelf zetten. Vol ongeduld staan er al bijna drie streepjes, nog voordat het echte boorgat is afgetekend.
Dan zet ik de boormachine in en na een paar tellen zijn er twee gaatjes. Voor mij onverwacht leidt dit resultaat tot groot verdriet en een blik die het best te typeren is als overstuur: als ik vraag waar ze zo om moet huilen komt het hoge woord eruit: “Er moet een HAAKje voor mijn jas, geen gaatje!”
Als ik de plug, schroef en haak demonstreer bedaart Mette en helpt ze met ingespannen gezicht met de pluggen. Even later draaien we samen de laatste schroef vast en hangt ze haar jas met trots aan haakje.