Vanavond is het tandenpoetsen opnieuw groot drama. De aankondiging dat we tanden gaan poetsen wordt door Mette met enthousiasme ontvangen. De borstel met pasta in de mond is ook o.k. en zelf maakt ze provisorische rondjes lang haar eigen gebit. Zodra de pasta opgeslurpt is, kondig ik aan dat ik nu de laatste vieze stukjes van haar tanden ga poetsen. Dat stuit op weerstand en dit ritueel eindigt standaard in een houtgreep waarbij ik met mijn romp haar beide armpjes op haar buik hou, mijn hand haar kaken van elkaar houden en de andere hand de borstel hanteert. Het gehuil en gejammer zwelt aan naarmate we dichterbij de voltooiing van de klus komen. Het is zo een onplezierig moment, maar de nieuwsberichten over slechte melkgebitjes zijn ook geen pret.
Vanaf dat moment van groots drama zijn er twee scenario’s: Soms gebeurt het dat zodra ik de borstel heb verwijderd het gejammer acuut eindigt en Mette overgaat tot de orde van de dag: spelen, verhaaltje lezen et cetera. Vandaag houdt het gehuil aan haalt Mette luid uit. In een poging haar wat te kalmeren spreek ik bemoedigende woorden en neem haar op de arm. Ik wandel wat door de woonkamer en net als je voor het raam aangekomen zijn onderbreekt Mette haar gehuil pardoes met een luid “Auto Mette!”. En inderdaad. Die staat aan de overkant van de straat geparkeerd. We kunnen alsnog over tot de orde van de dag.