“Zo is het best een heel lief meisje”, sprak opa Han zondag bij het zien van Mette. En dat kunnen we alleen maar volmondig beamen. Tijdens de voeding die Mette krijgt ligt ze lief en zoet mama van de stuwing van melk te ontdoen. Ze eet veel, poep goed, en laat het overduidelijk merken als het niet naar haar zin is. Ze heeft pit. En niet zo’n beetje ook. Dat is voor ons fijn, want het is heel snel overduidelijk waar ze behoefte aan heeft. Wanneer ze als een kleine specht over de borst van Marco schuift op zoek gaat naar een tepel, dan komt Juliette in stelling!
‘s Nachts is het een ander verhaal. De nachten zijn heftig en doen een beroep op ons uithoudingsvermogen en knabbelen aan onze momenten van rust. Vooral het feit dat we steeds na max een half uurtjes weer ‘op appel’ mogen komen bij onze nieuwe directrice, maakt dat we vooral ‘s nachts ook veel lachen en grappen om haar streken. Zo is het goed vol te houden.
We bivakkeren regelmatig om en om op de bank in de woonkamer met Mette, zodat de ander nog een beetje aan de nachtrust komt. Ik vind het echt qualitytime als ze zo op me ligt en op reis gaan door haar dromenland.
Lieve kinders,
Heel leuk om de verhaaltjes van Marco over jullie nieuwe gezinsleven te lezen!
Ik kan me er alles bij voorstellen en wens jullie voldoende rustmomenten toe en zeker ook de nodige humor en gezellige afleiding, goede ondersteuning van de kraamzorg en steeds meer fysiek herstel van mama Juliette. Wat goed dat het boxkleed past! We komen gauw weer kijken naar dat lieve schatje van jullie! Morgen een week oud, neem de tijd, geniet, liefs, margo