Maandag waren we op het consultatiebureau. Door de sneeuw op pad om bij aankomst eerst nog een fles te drinken. Gewichtsdoping om het weeg- en meetmoment zo positief mogelijk te beinvloeden. En met die lichte drang in het achterhoofd komt het verhaal van Marjan weer naar boven. De kraamhulp die vertelde dat sommige allochtone ouders hun kind dubbele porties geven en goed afvullen om op die manier hun liefde te laten blijken. Obesitas ligt dus direct om het hoekje op de loer! En ook ik voel blijkbaar de wens dat Mette hard gegroeid is en nog steeds boven de curves van gemiddelden uitstijgt… Een trainer met ambities legt de lat hoog; hmm, akelig patroon van mezelf zeg.
Het weegmoment gaat vlot en soepel. En uit de tabellen leiden we af dat ze langer is dan normaal en qua gewicht op gemiddeld zit. Lang mager scharminkel komt grappend in me op. Al is dat magere natuurlijk relatief.
Al het andere doet het verder naar behoren. Mette reageert alert op de prikkels. Om over de prikken maar te zwijgen. Die neemt ze luid krijsend in ontvangst. Een snelle knuffel werkt troostend en al snel is de vrede weergekeerd.
Wanneer ik Mette deze ochtend op het kinderdagverblijf breng merkt Stephanie op: “Goh, ze krijgt nu ineens ook best een dikke toet.”
Ach, het blijft relatief.