De nachtrust voor Mette begint eigenlijk al met de laatste fles van rond 19.00 uur. Het ritueel kort daarvoor is de pyjama aan en zonodig wordt het bed voorverwarmd met een hittepit. Na de fles nog een boer, kort even spelen of knuffelen op de bank. Daarna naar de slaapkamer om in gedempt licht de riedel aan gesnoerde belletje te luiden. De belletjes en klokjes komen van over de hele wereld. Mexicaans, Hollands, Guatemalteeks, Colombiaans, Indiaas en Utrechts. Op de foto zijn ze allemaal te zien.
Wij luidden de belletjes in de eerste maanden. Nu is Mette’s motoriek dusdanig afgesteld dat de strengen eigenhandig fel en heftig geschud worden. Het levert een frivool luidruchtig ritueel op, waarna we Mette – soms onder licht gepiep – in haar ledikant leggen. De speen doet wonderen om het piepen te stoppen, maar ook het zachte rode lapjeskonijn, cadeau van oom Tijs en tante Adrie, is onmisbaar om in slaap te komen. Dat komt vaak plompverloren bovenop haar gezicht te liggen. Als een groot uitgevallen oogmasker voor een slaperige luchtreiziger.
Wanneer we later deze avond nog even om een hoekje kijken, zien we dat het rode lapjeskonijn buiten handbereikt terecht is gekomen. Wellicht weggeslingerd in haar soms onrustige buien in haar slaap. Dat heeft Mette ook genoodzaakt een alternatief te vinden. En dat heeft ze gevonden. Het witte donszachte, met speeldoos gevulde, schaap is uit de hoek van haar ledikant gegrepen en rust nu op haar gezicht. In alle liefde wisselen we beiden. Onder een kort gemormel wordt het rode kwijtkonijn welkom geheten. Het schaap kan terug de hoek in.
Geweldig die rituelen van jullie dochter! Het wordt een fantatisch dagboek wat volgens mij een printversie meer dan waard is. Blijf je inspireren Marco, wij genieten met jullie mee! Kusje voor het slapen aan Mette met konijn, oma Diepenveen