Papa, Mette, Mama, Mama, Mette, Papa. Met gerichte vingers en veel intonatie oefenen we al vele weken onze namen. De kracht zit hem in de herhaling, zo hopen we. Mette heeft momenten waarop ze veel brabbelt en er zijn ook een hoop ‘stille momenten’ waarop ze vooral speelt of eet.
Deze zonnige zondagochtend zetten we opnieuw in. En na wat gekietel met gerichte vingers en een nieuw Papa, Mette, Mama, Mette, Papa, Mama, Papa komt het uit haar mond! Papa. Wanneer ik dit schrijf smelt ik opnieuw.