Het zat er aan te komen de afgelopen week. Af en toe leek het er op dat Mette een poging deed om te lachen. Er is reden genoeg voor: het eten gaat goed, ze volgt de groeicurve aan de bovenkant van het lijntje. Ze slaapt ‘s avonds met regelmaat lekker in en ‘s nachts komt ze vaak maximaal 1 keer langs om te eten. Ze heeft tevreden en gelukkige ouders. En zelf lijkt ze, enkele krampjes daar gelaten, ook content te zijn. Alle reden tot lachen dus.
En deze week was de eerste lach goed zichtbaar! Net terwijl Juliette en Mette een nachtje uit logeren waren bij oma Margo liet ze haar eerste lachje zien. Los van een verweesd (heet dat zo?) gevoel dat ik had door anderhalve dag verstoken te zijn van huiselijk vrouwelijk schoon, moest ik dat dus ook nog missen. Wat is het soms heerlijk mezelf te wentelen in een slachtoffergevoel ;-). Zelfs als coach…
En vanavond, terwijl Juliette met Mette op de bank zit, schuif ik aan in een poging ook een lach te kunnen ontfutselen aan mijn prachtige dochter. Als Statler en Waldorf vanaf hun balkon bij de Muppets becommentariëren we al kirrend en koerend de allerkleinste verrichtingen van Mette, prijzen we haar de hemel in en produceren we geluiden die we zelf ruim 30 jaar geleden misschien zelf wel onverteerbaar vonden. Tenminste, zo denk Mette er nu blijkbaar over. Ze is niet te vermurwen en zit al gekkebekkentrekkend haar winden aan te maken en haar laatste voeding te herkauwen. Het is jammer voor ons, maar ze kiest haar eigen pad. Geen glimlach voor papa en mama deze keer.
Gelukkig maar. Morgen weer een dag.