Het briefje hing er drie weken op de kinderopvang: “Er heerst waterpokken” Als onheilstijding aan jonge ouders die niet weten wat dat dan betekent… En sinds vrijdag waren er bij Mette de eerste vlekjes van te zien. Ondertussen weten we er van alles over.
- Ze krijgt het waarschijnlijk volgend jaar opnieuw.
- Het is besmettelijk en niet gevaarlijk.
- Wel voor volwassenen, dus ieder bezoek moet moeders bellen om te vragen of hij/zij zelf waterpokken heeft gehad.
- De blaasjes drogen in. Het levert veel jeuk op.
- Mette wil het liefst dicht bij ons zijn en kan hartverscheurend huilen als we toch proberen haar in haar eigen bedje te laten slapen.
Met een lang weekend voor de boeg in Diepenveen met Maarten en Giovanna vertrekken we vrijdag zonder dat we precies weten wat we moeten verwachten.
Zaterdag is dat al wat meer duidelijk. Ze is uit haar hum. Af en toe een lachje kan er af, ze heeft minder energie en slaapt ook overdag graag. Het schaterlachen komt zondag terug als we bij oma Eppie op bezoek zijn en we hopen dat het herstel zich inzet. Maar maandag blijkt dat toch nog niet zo te zijn.
Op internet lezen we over havermout, zoutoplossingen, uit de wind blijven en nog veel meer volkswijsheden. Uitzieken is vast de beste remedie. Onze hooggewaardeerde nachtrust wordt opnieuw op de proef gesteld. Dit hoort er ook bij.