Het is een prachtige zaterdag. Lente! Bijna zomer, zo lijkt het wel. Terwijl Juliette met Meinke naar de sauna is, trek ik er met Mette en Gudrun op uit. Met de trein naar Scheveningen! Getooid met haar stoere zonnebril brengen we onderweg veel reizigers in sexeverwarring. Blauwe wagen, blauwe bril, rode jas. Tsja… en een roze hemdje. Ze vindt alle aandacht geweldig en glimlacht er op los.
Om haar schema niet al te veel in de war te schoppen starten we met de lunch, waarbij de boterham met appelstroop en overrijpe banaan prima smaken. Op schoot bij Gudrun start het nog wat onwennig, maar het ijs is snel gebroken. Na de lunch wandelen we over de Boulevard. Met een kleed over de wagen (in papegaaistijl) duurt het niet lang voordat ze slaapt. Nadat we een heerlijke strandtent hebben gevonden blijft Mette temidden van het geroezemoes nog ruim een uur slapen.
Zodra de fles leeg is zoeken we nog even het zand op. De kinderen die al aan het spelen zijn hebben haar snel ontdekt. Een meisje stelt voor Mettes voeten een stukje in te graven in het zand. Dat blijkt een heel fout idee te zijn. Onder uitbundig en kort gehuil wordt het haar speelkameraadje duidelijk dat dit niet de juiste tactiek is. Zand in haar hand en strooiend over haar voeten kan er net mee door. Eigenlijk is de transparante dop van de fles nog het meest leuke speelgoed. Daar kan zand in. En daar kan zand uit. En dat kan heel vaak achter elkaar. Na tien minuten is het welletjes geweest en zoeken we het terras weer op. De cassis smaakt goed. Al is het ijsklontje wel een rare gewaarwording.
Terug hijs ik Mette in de onvolprezen LaFuma draagzak. Op mijn rug heeft een prachtig uitzicht en lacht ze heel wat af met Gudrun die verstoppertje speelt. Wanneer we om 17.45 thuis zijn lonkt de fles, blijkt ze stiekem het halve strand aan zand gestolen te hebben en slaapt ze al om 19.15 als een roos.