Regelmatig worden we deze week ‘s ochtends voorzichtig maar zeker gewekt door een wiegje dat overloopt van gekreun, gesteun en gepruttel. Wanneer we alleen af zouden gaan op het geluid zou het redenen geven om ons zorgen te maken over het welzijn van het wezentje dat dat geluid produceert. Het klinkt alsof er zware veldslagen geleverd worden met tegenspartelende spierbundeltjes, vastzittende stembanden en ingehouden heesheid.
We raken er nu aan gewend, maar aanvankelijk kon vooral Juliette als een wakkere brandweerman, in no-time over de rand van de wieg hangen om te inspecteren of het inderdaad zo alarmerend was als het geluid deed vermoeden. We weten ondertussen beter. En nu zien we het ook vooral als een theaterstuk dat opgevoed wordt als welkomstode aan onze dag. De grimassen die Mette trekt, uitgebreid met enkele choreografisch matig uitgewerkte yoga-achtige trekjes is ontroerend om naar te kijken. We hangen nu af en toe verrukt over de rand van de wieg om te zien hoe heerlijk het voor Mette is om wakker te worden. Wat is het fantastisch om haar in ons midden te hebben!