Mette’s handen worden steeds grijpgrager. De fles houdt ze zelf al vast, met wat noodzakelijke hulp van ons. Gisteravond bij het naar bed gaan pakte ik, terwijl ze al lag en afwachtend naar me keek, de speen van de rand van haar bed. De langzame toenadering met het onvolprezen stilhoudertje resulteerde erin dat ze met haar rechterhand reikte en overduidelijk trek had!
Ik gaf de speen in haar hand en die ging vervolgens ergens in de richting van waar ze weet dat haar mond zit. En de coördinatie was ongecontroleerd: Ergens onder haar ogen, boven haar hals en tussen twee oren hoort ie te belanden om gelukzalig te kunnen sabbelen. Maar daar zitten ook neus, wangen, mondhoek, kin en nog meer obstakels die enorm in de weg kunnen zitten. De speen belandde nog niet echt op de plek die ze zelf voor ogen had. Na vijf verwoede, maar geduldige pogingen, veel gefrummel en wat aanmoediging van mij heb ik uiteindelijk een klein handje geholpen.
Morgen een nieuwe poging!