Het is papadag. De derde. Ik ben net twee dagen ziek thuis geweest en haal nu, terwijl Mette vredig slaapt wat achterstallig werk in op de laptop thuis. Ik had me voorgenomen de papadagen daar niet voor te misbruiken, maar ziek breekt wet, vertelt een stemmetje me in mijn welwillend oor.
Ongelezen mails vullen mijn scherm Bach vult de woonkamer. En op tafel ligt wat post en een stapel belegen kranten. Een paar uurtjes efficiënt en effectief ligt in het verschiet.
De babyfoon staat uit. Op de 100m2 die wij bewonen is dat misschien wel de meest zinloze aankoop geweest die we gedaan hebben. Maar goed, iets moet die titel verdienen en dan maar de babyfoon. Mijn oren hebben deze ochtend dienst en na tien minuten hoor ik Mette huilen. Zachtjes, maar duidelijk. Ik reageer niet direct want dat blijkt niet altijd nodig te zijn. Na een halve minuut hoor ik haar weer. Al twijfel ik ook of ik het wel goed heb gehoord. Bij de derde keer ga ik kijken. En ze slaapt diep. Dit meisje heeft mij niet gealarmeerd voor boer, buikkramp of een overgeproportioneerde portie aandacht. Ze ligt er vredig en in alle rust bij.
Hetzelfde tafereel overkomt me die ochtend nog twee keer. Is het Johan Sebastiaan die ouders van pasgeborenen niet het plezier gunde om ongestoord te genieten van zijn muziek? Of is het de vermoeidheid waardoor mijn gehoor zich laat plagen door onbestaande signalen?
Ik weet het nog steeds niet. Mette blijft ongehoord en onvolprezen prachtig. En misschien ook wel omringd met een stukje mystiek.