100 dagen jong vandaag. En ieder cliché klopt. Wat ging het snel. De ochtend van 13 augustus lijkt eeuwen geleden. Zowel wij als Mette hebben een grote ontwikkeling doorgemaakt.
Een paar wapenfeiten van Mette die zich bijna als vanzelf hebben voltrokken en die, wanneer we daar even bij stilstaan, toch ook heel bijzonder zijn.
Ze lijkt over haar buikkrampen heen gegroeid.
Ze grijpt al enthousiast en gericht om zich heen.
Ze lijkt nu eindelijk te begrijpen dat de nachten mooier zijn als je die onafgebroken slaapt. HOERA.
Ze toont een steeds groter repertoire aan emoties. Naast huilen om eten, aandacht, warmte en een schone luier kan ze ondertussen ook lachen om gekke bekken, rare geluiden en het als dansend en schuddend door de kamer gaan.
Wanneer opa Han het angstaanjagende geluid vaneen kletterende regenbui in november imiteert, zet ze het van schrik en angst nu ook resoluut op een onbedaarlijk huilen dat met moeite te bedaren is.
De aandacht die ze kan hebben voor haar omgeving en voor alles wat zich daar nieuw afspeelt is prachtig om te zien. De collega baby’s op babymassage worden vol verbazing aangestaard en knipperende fietslampjes of een glinsterende kralenketting verdient alle aandacht.
De oprit naar dromenland bestaat ‘s avonds uit het al vrijend en sabbelend vertroetelen van haar knuffel. Een bad lijkt een oase van ontspanning en de babymassage laat ze zich graag in alle rust en met een bijzonder tevreden glimlach welgevallen.
Juliette en ik hebben onze draai ook helemaal te pakken nu. We hebben haar repertoire van huilen aardig in de smiezen. Want het klinkt echt anders of ze een boer dwars heeft liggen, honger heeft, of even een extra knuffel wil.
Even op pad, in bad of met 1 hand verzorgen van een fles is een peulenschil geworden. En als we van vermoeidheid elkaar wat kriegel toesnauwen, is dat vijfinuten later al uit de lucht.