Ik ben ziek vandaag. Handige planning, in combinatie met een papadag. Ik vul de ochtend met geluiden als gesnotter en het kuchen van een zere keel. Buiten bedekt Moeder Natuur Rotterdam onder een fluwele witte deken en binnen verdwijnen de blaasjes langzamerhand van Mette’s huid. Er komen dieprode spikkels in de vorm van korstjes voor in de plaats. Dat ziet er nog steeds niet heel appetijtelijk uit, maar iets fraaier is het.
Nadat we samen met Juliette ontbijten, liggen we om 8 uur weer in bed. En rond 12 uur word ik gewekt door een aantal vingers die mijn wang, kin, lippen en hals verkennen. Door het spleetje van mijn oogleden zie ik haar verwonderd koekeloeren en dat haar handen ondertussen doen wat haar hoofd bedoelt, maakt dat ik al snel met alle aandacht uit dromenland vertrek en er helemaal bij ben. We spelen nog wat, totdat Mette echt honger heeft. Wat een heerlijke ochtend, zo warm op bed terwijl het buiten gestopt is met sneeuwen!
Nadat we allebei onze honger stillen, ik met brood, Mette met de fles, zijn we om 1 uur weer terug het bed in. Wat is het heerlijk en verrassend makkelijk om dan half spelend met haar in slaap te vallen! Ik ben om kwart voor drie nog diep verzeild in een andere wereld, maar Mette heeft daar duidelijk andere gedachten bij. En een kwartier later zitten we in de woonkamer. We spelen dierengeluidjes en vooral het varken vindt gretig aftrek.
Het is een prachtige dag om in bad te liggen, en hoewel we alleen zijn, besluit ik dat we dat zullen doen. Het bad stroomt vol, de kachel hoog, de handdoeken voorverwarmd, het aankleedkussen in de aanslag en samen stappen we even later het bad in.
later meer…