Vanmiddag breng ik een bezoekje aan de speeltuin in de wijk. Het is kwart over vier en een drukje van belang. Tientallen kinderen spelen uitbundig in een schraal zonnetje. Wip, schommel, speelhuis, tafeltennistafel en tikkertje. Terwijl ik geduldig ons schommelmoment afwacht is er van alles te zien. De kinderen uit de wijk praten honderduit: “Dat is een leuke baby!”
Als ik even daarna op de schommel kan, genieten we van het moment. Op de ‘heiiii’ gaan we vooruit en op de ‘hooooe’ trekt de zwaartekracht ons weer terug. Nog voor we even later goed en wel tot stilstand zijn gekomen komt een wijsneus met kroeskrulletjes er bij. Ze kijkt gebiologeerd naar Mette. Vertelt dat ze baby’s leuk vindt en dat deze wel heel lief lacht. Tsja. Een kind liegt nooit ;-).
Dan ontdekt ze de berg (Seborroïsch eczeem) op het hoofd van Mette. Een laagje talg dat zich ondanks dagelijks insmeren met olie hardnekkig handhaaft op de bovenkant van haar hoofd. “Hé, wat is dat nou?”, vraagt de wijsneus oprecht, terwijl ze zichzelf met haar vinger voorzichtig vergewist van wat ze net ontdekt heeft. “Dat zijn korstjes”, antwoord ik in de veronderstelling dat de terminologie ‘berg’ tot meer vragen zal leiden. “Oh, heeft ze die gegeten dan?”, is het antwoord waarvan ik een uur later nog loop te glimlachen.
Het is ook een heel leuk lief lachend meisje hoor! Maar haar papa kan er ook fantastische verhaaltjes over schrijven! Vooral de woordspelingen !