Zaterdagochtend. We hebben net samen gezwommen in het Van Maanenbad. Eddy de badmeester zingt liedjes. Ouders zingen of neuriën mee en de kindjes worden door het water gehupst. Ik geniet erg van Mette als ze enthousiast op een bal afgaat, of zich vanuit staande positie op de kant in het water stort. Water in het gezicht kan soms tot gefrons leiden, maar het is eigenlijk altijd dikke pret.
Na de les mogen we langer blijven. Vrijzwemmen, zeg maar. We vermaken ons op de drijvende loopmat, waar Mette kruipend onderweg is naar een badeendje. De groep met oudere kinderen is ondertussen gestart en het liedje “In de maneschijn, in de maneschijn” is ingezet. Het is terwijl wij spelen eigenlijk achtergrondmuziek. Mette is duidelijk gefocust op weg naar de badeend. De kinderen klimmen ondertussen op een trapje door het raamkozijn…
En dan houdt Mette halt. Zodra de oudere kinderen “Maar je waagt het niet, maar je waagt het niet” zingen, heft ze dreigend haar wijsvinger omhoog. Ik sta perplex. Ouders die het zien gebeuren kijken niet minder verbaasd. Huh?! En daarna is de focus weer gericht op de badeend.